Tadeusz Kościuszko urodził się w 1746 roku, zmarł w 1817, generał, naczelnik powstania 1794. Pochodził z niezamożnej rodziny szlacheckiej.

Po ukończeniu Szkoły Rycerskiej w Warszawie studiował we Francji inżynierię wojskową.

Brał udział, w stopniu generała, w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych (1775-83); kierował tam pracami fortyfikacyjnymi (m. in. w West Point); przyczynił się do zwycięstwa pod Saratogą (17 X 1777).

Po powrocie do kraju w 1784 osiadł w swym majątku Siechnowicze.

 

W okresie Sejmu Czteroletniego był generałem wojsk koronnych (1789). Podczas wojny z Rosją w 1792 otrzymał medal Virtuti Militari za współudział w zwycięstwie pod Zieleńcami; odniósł także sukces jako dowódca w bitwie pod Dubienką. Po przystąpieniu króla do konfederacji targowickiej podał się do dymisji i wyjechał do Galicji, a później do Lipska, który stał się ośrodkiem polskiej emigracji patriotycznej. Przewidziany na wodza powstania wyjeżdżał do Francji, gdzie nadaremnie starał się uzyskać od przywódców rewolucji pomoc dla Polski. Następnie przebywał w Dreźnie, skąd w marcu 1794 wyruszył kierunku Krakowa (przez Pragę).

Jako naczelnik powstania 1794 stał się ogólnonarodowym przywódcą (Najwyższy Naczelnik Siły Zbrojnej Narodowej), a jego autorytet militarny i polityczny wielokrotnie przyczyniał się do łagodzenia wewnętrznych sporów. Rozbił oddziały rosyjskie pod Racławicami. Doceniając konieczność pozyskiwania chłopów, wydał Uniwersał połaniecki. Ranny pod Maciejowicami, dostał się do niewoli rosyjskiej i został osadzony w twierdzy Pietropawłowskiej w Petersburgu. Zwolniony w listopadzie 1796 przez cara Pawła I, wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie przebywał do 1798. Po powrocie do Europy współdziałał w utworzeniu Legionów polskich we Włoszech.

Wezwany przez Napoleona I w 1806, jako warunek współpracy z cesarzem postawił uprzednie ogłoszenie przez cesarza deklaracji w sprawie utworzenia Polski w granicach przedrozbiorowych, z ustrojem wzorowanym na angielski. Gdy tej deklaracji nie otrzymał, odmówił współpracy. Podobne warunkiwysunął w 1815 wobec cara Aleksandra I, konsekwentnie unikając politycznego angażowania się. Ostatnie lata życia Kościuszko spędził w Solurze (Szwajcaria), gdzie zmarł; zwłoki jego spoczywają na Wawelu. W testamencie Kościuszko obdarzył wolnością i ziemią chłopów w swym majątku Siechnowicze. Podobnie, wcześniej polecił obdarzyć wolnością Murzynów w dobrach otrzymanych od rządu Stanów Zjednoczonych.

Kościuszko był republikaninem, zwolennikiem stopniowego odchodzenia od feudalizmu; już za życia stał się symbolem walki o niepodległość Polski. Postać Kościuszki była tematem licznych utworów literackich, muzycznych i dzieł malarskich, które ugruntowały jego sławę.